ΟΙ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΡΟΣ 3

Η Απεργία των ναυτεργατών το 2002

Στο πλαίσιο πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας για το Ασφαλιστικό, τα ναυτεργατικά σωματεία, ΠΕΜΕΝ και Στέφενσων, παίρνουν απόφαση για συμμετοχή.
Οι εφοπλιστικές Ενώσεις, προχωρούν σε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, αξιώνοντας τον χαρακτηρισμό της απεργίας, ως «παράνομη και καταχρηστική». Τη σκυτάλη παίρνει το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας που με ανακοίνωσή του προς το επιβατικό κοινό σημείωνε «Πλοία τα οποία μέχρι τις 6.00 δε θα δηλωθεί από εργαζόμενο προς τον
πλοίαρχο συμμετοχή στην απεργία και στα οποία δεν τίθεται θέμα σύνθεσης ασφάλειας θα κινηθούν κανονικά»!

Ομάδες περιφρούρησης των απεργών και αλληλέγγυων, βρίσκονται από τα χαράματα στους καταπέλτες των πλοίων. Με το πρώτο φως της μέρας, το λιμάνι έχει γεμίσει με Λιμενικό και Ειδικές Δυνάμεις.
Η μάχη ξεκινά… Στο «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΞΠΡΕΣ» οι λιμενικοί προσπαθούν να συλλάβουν τον πρόεδρο της ΠΕΜΕΝ, Γιώργο Τούσσα. Οι απεργοί δημιουργούν φράγμα και συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής.

Αιφνιδιαστικά, χωρίς επιβάτες και με μισό το πλήρωμά του, λύνει κάβους το πλοίο «Ευτυχία». Ο πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ και σήμερα ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Γιώργος Τούσσας κρεμιέται από τον καταπέλτη. Το πλοίο συνεχίζει να απομακρύνεται από την προβλήτα και σταματάει στην αρχή της μπούκας του λιμανιού. Ο συνδικαλιστής παραμένει εκεί κρεμασμένος επί ένα τέταρτο. Το πλοίο πλευρίζει πλωτό του Λιμενικού και βατραχάνθρωποι τον κατεβάζουν βίαια. Τον συλλαμβάνουν και τον οδηγούν στο Κεντρικό Λιμεναρχείο Πειραιά.
Οι Ειδικές Δυνάμεις, συνεχίζουν με επίθεση στην απεργιακή φρουρά του «ΧΑΙ ΣΠΙΝΤ 2». Εκεί συλλαμβάνεται και ο β’ γραμματέας της ΠΕΜΕΝ. Το πλοίο φεύγει χωρίς όλους τους επιβάτες και χωρίς να επιβιβάσει κανένα όχημα. Ακολουθούν το «ΕΞΠΡΕΣ ΑΠΟΛΛΩΝ» και το «ΕΞΠΡΕΣ ΠΗΓΑΣΟΣ».

 Οι δυνάμεις του Λιμενικού, παρουσία του εφοπλιστή Αγούδημου, απειλούν απεργούς να αποπλεύσουν με τα πλοία. Από βεβιασμένους χειρισμούς προκαλείται βλάβη στα υδραυλικά συστήματα του καταπέλτη του «ΑΠΟΛΛΩΝ». Το πλοίο αποπλέει με τον καταπέλτη μισάνοιχτο!

Το «ΠΗΓΑΣΟΣ» αποπλέει μαζί με… ομάδα λιμενικών! Ο Γιάννης Μανουσογιαννάκης, πρόεδρος του Στέφενσων, καταγγέλλει από ντουντούκας: «Αυτή τη στιγμή ταξιδεύουν πλοία επικίνδυνα. Η απεργία δεν έσπασε. Τα πλοία έχουν φύγει κάτω από τη βία και με τη συνοδεία λιμενικών. Ο αγώνας μας κλιμακώνεται».
Στις 11 οι απεργοί με πορεία πάνε στο Κεντρικό Λιμεναρχείο, όπου ζητούν να αφεθούν ελεύθεροι οι συλληφθέντες. Λίγο πριν τις 12 οι 5 συλληφθέντες αφήνονται ελεύθεροι, αφού πρώτα ορίστηκε σε βάρος τους τακτική δικάσιμος. Η πορεία κατευθύνεται στο ΥΕΝ και στη συνέχεια κατεβαίνει στο λιμάνι για την περιφρούρηση της απεργίας.
Δεκάδες εργαζόμενοι ξυλοκοπήθηκαν άγρια από το Λιμενικό και πολλοί κατέληξαν στα Νοσοκομεία. Οι ναυτεργάτες πήραν εκ νέου απόφαση για απεργία τον Ιούνιο, η οποία έληξε μετά από παρέμβαση της κυβέρνησης Σημίτη, που προχώρησε σε πολιτική επιστράτευση των απεργών.

Ο 9μηνος αγώνας των Χαλυβουργών

Η πρώτη μεγάλη απεργία σε επιχείρηση, στα χρόνια του μνημονίου. Ο βιομήχανος Μάνεσης, με τελεσίγραφο του, το Οκτώβριο του 2011 θέτει το εκβιαστικό δίλημμα «εκ περιτροπής εργασία και μείωση του μισθού στο μισό ή απολύσεις».
Πριν καν εκπνεύσει η διορία που τους έχει δώσει για να αποφασίσουν ως τις 1 Νοεμβρίου αν θα συμφωνήσουν ή όχι με τη μείωση ωρών και μισθών, απολύει τους πρώτους 18 εργαζόμενους. Με την εκπνοή της διορίας, άλλους 16. Με σχεδόν ομόφωνη απόφασή τους, οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας, προχωρούν σε απεργία. Οι απολύσεις φτάνουν τις 50 τον Δεκέμβρη και τις 65 στις 9 Ιανουαρίου του 2012.

 Ο βιομήχανος μεταφέρει μέρος της παραγωγής στο εργοστάσιο του Βόλου, οι εργαζόμενοι του οποίου παρά τις συνεχείς εκκλήσεις των συναδέλφων τους από τον Ασπρόπυργο, αρνούνται να συμπαρασταθούν στον αγώνα τους. Το ίδιο συμβαίνει και με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στο Μέταλλο που, ο πρόεδρος της οποίας μιλά για «τυφλή σύγκρουση» και το Εργατικό Κέντρο του Ασπροπύργου, εκπρόσωποι του οποίου εμφανίζονται σπάνια στο κατειλημμένο εργοστάσιο κατά τη διάρκεια του πολύμηνου αγώνα.

Αντίθετα, η απεργία στη Χαλυβουργία, ξεσηκώνει τεράστιο κύμα αλληλεγγύης από εργαζόμενους άλλων κλάδων. Χιλιάδες ευρώ φτάνουν στο απεργιακό ταμείο, από το οποίο οι απεργοί συντηρούνται κατά τους μήνες του αγώνα τους, αλλά και τρόφιμα, ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης.
Οι τριμερείς στο υπουργείο Εργασίας φτάνουν αρκετές φορές κοντά σε συμβιβασμό. Σε μια από αυτές, ο ιδιοκτήτης της Χαλυβουργίας, συμφωνεί να πάρει πίσω το μέτρο της 5ωρης εργασίας, αρνείται όμως να ανακαλέσει περισσότερες από 15 απολύσεις. Αρνείται ακόμα και όταν το υπουργείο Εργασίας Γιώργος Κουτρουμάνης, του υπόσχεται… επιδότηση για να πάρει πίσω τους απολυμένους.

Τους μήνες που ακολουθούν η εργοδοσία παραμένει αμετακίνητη στην αρχική της θέση. Τον Ιούνη του 2012, σχηματίζεται η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά και λίγες μέρες αργότερα, με τα δικαστήρια να κρίνουν την απεργία τους παράνομη, τα ΜΑΤ κάνουν την εμφάνισή τους στην πύλη του εργοστασίου.
Τα 6 μέλη της απεργιακής φρουράς συλλαμβάνονται. Λίγες ώρες αργότερα οι απεργοί συγκρούονται με τα ΜΑΤ που προσπαθούν να βάλουν στο εργοστάσιο τους απεργοσπάστες. «Ο νόμος θα εφαρμοστεί. Το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό» δηλώνει ο πρωθυπουργός.
 Κάτω από το βάρος του 9μηνου αγώνα τους και της καταστολής, στην 21η τους συνέλευση από την κήρυξη της απεργίας και έπειτα, οι Χαλυβουργοί παίρνουν απόφαση αναστολής της απεργίας τους και επιστρέφουν στο εργοστάσιο στις 30 Ιουλίου του 2012.
 Από τους 450 εργαζόμενους του εργοστασίου, το 2014 όταν και ο ιδιοκτήτης αποφάσισε να κλείσει τη μονάδα του Ασπροπύργου, είχαν μείνει μόλις 74 εργαζόμενοι.

 

Πηγή: KATIOYΣΑ