ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ
Η ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΜΗΣ ΜΕΡΑΣ - ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΜΕ ΠΑΡΑΤΑΣΗ
ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΜΗΣ ΜΕΡΑΣ
Ο καθορισμός μιας κανονικής εργάσιμης μέρας είναι το αποτέλεσμα πάλης ανάμεσα στον κεφαλαιοκράτη και τον εργάτη που βάσταξε πολλούς αιώνες.
Η εργατική τάξη διεξήγε σκληρότατη πάλη κατά τον 19ο αιώνα για να μπει ένα όριο στην εργάσιμη μέρα και να μην μπορεί ο καπιταλιστής να την παρατείνει όσο θέλει.
Στην Ελλάδα, η πάλη για την μείωση των ωρών εργασίας ξεκίνησε στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα.
Οι εργάτες των ναυπηγείων και οι βυρσοδεψεργάτες της Σύρου στις μεγάλες απεργίες του 1879 απαίτησαν να καταργηθεί το 12ωρο έως 15ωρο δουλειάς και η δίωρη δουλειά της Κυριακής που την έλεγαν ¨αγγαρεία¨ γιατί δεν πληρωνόταν, και να καθοριστεί ένα σταθερό όριο στο μεροκάματο. Οι τυπογράφοι της Αθήνας κήρυξαν απεργία το 1882 και την ίδια χρονιά αποφάσισαν να μην δουλεύουν Κυριακή . Το 1906 σε απεργία τους οι εργάτες στα μεταλλεία του Λαυρίου ιδιοκτησίας Σερπιέρη, που δούλευαν 12-14 ώρες,  διατύπωσαν το αίτημα για 8ωρο. Το Εργατικό Κέντρο Βόλου το 1909 κηρύσσει απεργίες για να λιγοστεύσουν οι ώρες εργασίας. Οι ναυτοθερμαστές του Πειραιά το 1910 απεργούν για ¨ψωμί παραπανίσιο και να λιγοστεύσουν οι ώρες δουλειάς¨ .  Το 1911 οι καπνεργάτες με απεργίες απαιτούν 8ωρο.
Το 1919 κυρώθηκε η πρώτη διεθνής σύμβαση εργασίας στη διεθνή διάσκεψη Εργασίας στην Ουάσιγκτον η οποία καθόριζε το ωράριο εργασίας σε 8 ώρες την ημέρα στις βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις, τα μεταλλεία, τα ορυχεία και τις μεταφορές.
Η αργία της Κυριακής καθιερώθηκε το 1914.  Από τότε ως σήμερα έχουν αναπτυχθεί αγώνες για την τήρηση του 8ωρου και για το δικαίωμα του εργαζόμενου στην Κυριακάτικη αργία.
Από τη στιγμή που τον 19ο αιώνα η εργατική τάξη με την πάλη της έβαλε κάποιο φραγμό στην απεριόριστη επέκταση της εργάσιμης μέρας οι καπιταλιστές δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να επιβάλουν τρόπους αύξησης της εκμετάλλευσης είτε με παράταση της εργάσιμης μέρας , είτε με απασχόληση χωρίς κανονική εργάσιμη μέρα, στη βάση του ωρομίσθιου,  δηλ. αύξηση της εκμετάλλευσης μέσω της μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης.
Σήμερα οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι σε όλο τον κόσμο καλούν την εργατική τάξη να κάνει ¨θυσίες¨ για να εξασφαλιστεί η ¨ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας¨ , πρόκειται βέβαια για την εξασφάλιση του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους μέσω της μείωσης της τιμής της εργασίας .
Όσο περισσότερο υποκύπτουμε οι εργαζόμενοι, τόσο περισσότερες ¨θυσίες¨ θα μας καλούν να κάνουμε.
Αυτή είναι η αντικειμενική τάση του καπιταλιστικού συστήματος.
Τα μέτρα που παίρνει η συγκυβέρνηση για την υλοποίηση της Κυριακάτικης αργίας δεν είναι αποσπασματικά.  Η συγκυβέρνηση κρύβει ότι και αυτό το μέτρο αποτελεί κομμάτι ενός παζλ  αντιλαϊκών ρυθμίσεων, θεσμικών και άλλων με στόχο τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης στο εμπόριο και τις υπηρεσίες, για την πιο γρήγορη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του μεγάλου κεφαλαίου στο εμπόριο και την εξαφάνιση των μικρών.
Άλλωστε αυτό εννοεί η κυβέρνηση όταν μιλάει για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας στο χώρο.
Τέτοια μέτρα είναι οι χιλιάδες απλήρωτοι εργαζόμενοι, οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών, η φορολογική πολιτική, η αντιασφαλιστική επέλαση, η εργάσιμη εβδομάδα των 7 ημερών και των 68 ωρών.
Την ¨ανταγωνιστικότητα της Εθνικής οικονομίας¨  επικαλέστηκαν και οι νομικοί σύμβουλοι του Υπουργείου Ανάπτυξης και του ΣΕΛΠΕ και του ΣΕΤΕ, στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για να κατοχυρώσουν και νομικά την λειτουργία του εμπορίου και τις 52 Κυριακές το χρόνο.
Την ¨ανταγωνιστικότητα της Εθνικής οικονομίας¨  υπερασπίζεται και ο Υπουργός Ανάπτυξης κ. Γιακουμάτος, ο οποίος δήλωσε ότι ¨ακόμα και αν το ΣΤΕ βγάλει απόφαση για την αναστολή της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές, η κυβέρνηση θα νομοθετήσει υπέρ της λειτουργίας των καταστημάτων και για τις 52 Κυριακές το χρόνο.
Είναι αποπροσανατολισμός για τους χιλιάδες εργαζόμενους, αυτά που ειπώνονται από πολιτικούς φορείς και από τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό ότι η κατάργηση της Κυριακής αργίας είναι μέτρο ¨μνημονιακό¨  που δείχνει και την αναλγησία και την ανευθυνότητα της κυβέρνησης.  Είναι ψέμμα.
Η κατάργηση της Κυριακής αργίας  συνδέεται με την αύξηση της εκμετάλλευσης και τον παγκόσμιο ανταγωνισμό για την τιμή της εργατικής δύναμης , είναι ένα μέτρο που επιταχύνει την αντικειμενική καπιταλιστική εξέλιξη, τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, που εκπορεύεται από το βασικό στόχο της παραγωγής στον καπιταλισμό δηλ. το ατέρμονο κυνήγι του μέγιστου δυνατού κέρδους.
Η γιγάντωση των πολυεθνικών και ο ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρηματικών ομίλων  νομοτελειακά οδηγεί παντού σε χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων και δεν επιτρέπεται να έχουμε την αυταπάτη της αναμονής της καλυτέρευσης της ζωής μας αφού η ανάπτυξη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων εξασφαλίζεται με την ένταση της δικής μας εκμετάλλευσης.
Η κατάργηση της Κυριακής αργίας δεν οδηγεί σε αύξηση των πωλήσεων, δεν  δημιουργεί θέσεις εργασίας, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα οι εμπορικές επιχειρήσεις στο αεροδρόμιο που λειτουργούν 24 ώρες το 24ωρο.
Ο κλάδος του εμπορίου είναι ο δεύτερος κλάδος μετά τις κατασκευές, σε απώλειες θέσεων εργασίας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΝΕΜΥ (Ινστιτούτο Εμπορίου και Υπηρεσιών)  το 95% των επιχειρήσεων δεν έχει στόχο να προσλάβει ούτε έναν εργαζόμενο.
Η ευελιξία στο ωράριο εργασίας των εργαζομένων που συνδυάζεται με το απελευθερωμένο ωράριο λειτουργίας του εμπορίου βάζει στο στόχαστρο πρώτα και κύρια την μητρότητα της γυναίκας εμπορουπαλλήλισσας, τον ελεύθερο χρόνο του εργαζόμενου, το αναφαίρετο δικαίωμα του για προσωπική, κοινωνική, οικογενειακή ζωή, εξαντλεί σωματικά και ψυχικά τον εργαζόμενο.
¨Το κεφάλαιο με το απεριόριστο τυφλό πάθος του για κέρδος, σπάει όχι μόνο τα ηθικά μα και τα φυσικά ανώτατα όρια της εργάσιμης ημέρας, σφετερίζεται το χρόνο που είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη, την εξέλιξη και τη διατήρηση της υγείας του σώματος, ληστεύει το χρόνο που είναι απαραίτητος για την κατανάλωση καθαρού αέρα και ηλιακού φωτός , τον υγιεινό ύπνο που είναι απαραίτητος για τη συγκέντρωση, την ανανέωση και το φρεσκάρισμα της ζωικής δύναμης, περιορίζει τον ύπνο του εργάτη τόσες ώρες όσες είναι απαραίτητες για ξαναζωντανέψει ένα απόλυτα εξαντλημένος οργανισμός .
Γιατί το κεφάλαιο δε ρωτάει πόσο διαρκεί η ζωή της εργατικής δύναμης¨
Το κεφάλαιο ξεζουμίζει τον εργάτη χωρίς να τον υπολογίζει καθόλου σαν άνθρωπο.
Η πάλη των εργαζομένων με αίτημα Κυριακή υποχρεωτική αργία για όλα τα καταστήματα για όλο το χρόνο είναι αναπόσπαστα δεμένη με την κατάργηση του ωρομίσθιου και της μερικής απασχόλησης και τη μετατροπή των συμβάσεων αυτών σε συμβάσεις αορίστου χρόνου, σταθερή και μόνιμη δουλειά για  όλους τους εργαζόμενους, ωράριο εργασίας για τους εργαζόμενους 40ωρο-8ωρο-5θήμερο.
Είναι πάλη για τα όρια της εργάσιμης ημέρας ανάμεσα στο συνολικό κεφαλαιοκράτη, δηλ. την αστική τάξη και στο συνολικό εργάτη δηλ. την εργατική τάξη.
Αυτό όμως είναι πάλη ενάντια στα αποτελέσματα και όχι ενάντια στις αιτίες αυτών των αποτελεσμάτων, καθυστερεί την προς τα κάτω κίνηση ( την ένταση της εκμετάλλευσης)  δεν αλλάζει όμως την κατεύθυνση της (την ίδια την εκμετάλλευση), είναι καταπραϋντικά φάρμακα που όμως δεν γιατρεύουν την αρρώστια.
Ο καθημερινός μας αγώνας για ¨ ένα δίκαιο μεροκάματο για μια δίκαιη εργάσιμη ημέρα¨ θα οδηγήσει νομοτελειακά την εργατική τάξη να γράψει στη σημαία της το επαναστατικό σύνθημα ¨Εμπρός για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο¨ .