Οι αιματηροί αγώνες της τάξης μας είναι πυξίδα για το μέλλον. Διδάσκουν πως τίποτα δε χαρίζεται στην ιστορία της ταξικής πάλης

ΟΙ ΜΟΝΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝΕ ΑΞΙΑ

ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ! 

    Και φέτος, όλοι εμείς, παιδιά της εργατικής τάξης πρέπει να κρατήσουμε ψηλά την αιματοβαμμένη σημαία που σήκωσαν οι ταξικοί μας πρόγονοι! Να κυματίζει στους δρόμους της πόλης για να μας θυμίζει τη δύναμή μας, για να μας θυμίζει πώς κέρδιζαν και πώς θα κερδίζουν οι εργαζόμενοι τη ζωή τους.

    1^η Μάη 1886, Σικάγο. Χιλιάδες αμερικανοί και μετανάστες εργάτες διαδηλώνουν, διεκδικώντας και πετυχαίνοντας την κατοχύρωση του οχτάωρου εργάσιμου χρόνου, έναντι των 9, 11 ή και 14 ωρών που δούλευαν εκείνην την εποχή. Οι αρχές έβαψαν στο αίμα τις μεγαλειώδεις εργατικές κινητοποιήσεις, με όργιο τρομοκρατίας και εκτελέσεις των πρωτεργατών Σπάις και Πάρσονς. Τρία χρόνια αργότερα, το 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς καθιερώνει την Πρωτομαγιά ως ημέρα-σύμβολο των αγώνων της παγκόσμιας εργατικής τάξης ενάντια στους εκμεταλλευτές της.

    1^η Μάη 1913, Αθήνα. Γιορτάζεται για πρώτη φορά, με μαζικά χαρακτηριστικά, η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Στ. Καλλέργη. Μεταξύ των αιτημάτων των απεργών ήταν η κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας, της οχτάωρης εργασίας, των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.

    9 Μάη 1936, Θεσσαλονίκη. Σε συνθήκες παγκόσμιας ανόδου του εργατικού κινήματος, ξεσπούν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας απεργιακές μάχες από διαφορετικούς κλάδους. Ο τότε πρωθυπουργός, Ι. Μεταξάς, απαντά για λογαριασμό των εργοδοτών με πρωτοφανή αγριότητα στις λαϊκές κινητοποιήσεις. Οι εργάτες με τους συμμάχους τους, μικρομεσαίους, φοιτητές κ.α επιμένουν και σφραγίζουν τις εξελίξεις στη Θεσσαλονίκη με το αίμα τους. Με προμετωπίδα τους καπνεργάτες και τις καπνεργάτριες -70% των απεργών του κλάδου ήταν γυναίκες- ζητούν, μεταξύ άλλων, εφαρμογή της σύμβασης εργασίας. Ο στρατός αρνείται να χτυπήσει το λαό, αλλά η αστυνομία εκτελεί το έργο της και, λίγο αργότερα, οι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες προάγουν τον Μεταξά σε δικτάτορα, μην μπορώντας να αντιμετωπίσουν το λαϊκό δίκιο.

Στις 10.30 το πρωί, 9 Μαη, στην οδό Συγκρού πέφτει νεκρός ο νεαρός αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης ακολουθούν και άλλοι στην συνέχεια. Η πρώτη γυναίκα που πεύτει νεκρή, στην οδό Αντιγονιδών, είναι η καπνεργάτρια, κομουνίστρια, Αναστασία Καρανικόλα.
Ο θρήνος της μητέρας πάνω στο πτώμα του γιου της, που καταγράφηκε φωτογραφικά ενέπνευσε το Γιάννη Ρίτσο στον "Επιτάφιο". 

1^η Μάη 1944, Καισαριανή. Στο ‘‘Θυσιαστήριο της Λευτεριάς’’ τουφεκίζονται 200 κομμουνιστές πατριώτες από τους ναζί χιτλερικούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Ήταν μια ακόμη θυσία για την απελευθέρωση, που δεν άργησε να έρθει. «Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές» ήταν τα τελευταία λόγια ενός εκ των ηρώων.

                               ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΖΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ                                 ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ!

    Οι αιματηροί αγώνες της τάξης μας είναι πυξίδα για το μέλλον. Διδάσκουν πως τίποτα δε χαρίζεται στην ιστορία της ταξικής πάλης, δείχνουν τη δύναμη της ενότητας ντόπιων και μεταναστών εργατών, την κρίσιμη συμβολή των γυναικών, τη δύναμη της λαϊκής συμμαχίας. Κυρίως δείχνουν τη σημασία των μαχών που αποκάλυψαν τον πραγματικό εχθρό της εργατικής τάξης, την εξουσία των μεγαλοεργοδοτών, ανεξάρτητα απ’ το αν κέρδισαν ή έχασαν προσωρινά.  

Κέρδος για μας το χαραγμένο μονοπάτι, καθήκον μας να το βαδίσουμε ως το τέλος, την Εργατική Εξουσία.