Συνδικαλιστές από Ομοσπονδίες και σωματεία διαφορετικών κλάδων και χώρων δουλειάς που πήραν το λόγο, έστειλαν μήνυμα σε κυβέρνηση και εργοδοσία πως τα σχέδια να βάλουν στο χέρι το δικαίωμα των εργαζομένων να συζητούν, να αποφασίζουν συλλογικά, να οργανώνονται, να κινητοποιούνται και να απεργούν, θα βρουν απέναντί τους ετοιμοπόλεμες τις ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τόσο μέσα από την εισήγηση που έκανε ο Αλέκος Περράκης, πρόεδρος του ΣΕΤΗΠ και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, (δείτε πάνω στο κεντρικό video την ομιλία του Αλέκου Περάκη), όσο και μέσα από τις ομιλίες που ακολούθησαν, μεταφέρθηκε η πείρα από τη δράση των συνδικαλιστών και των σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.
Φωτίστηκε η επίμονη προσπάθεια να ανέβει ο βαθμός οργάνωσης, ο τρόπος δράσης και λειτουργίας των ταξικών συνδικάτων. Αποτυπώθηκαν τα εμπόδια και οι περιορισμοί που θέτουν οι αντεργατικοί νόμοι των κυβερνήσεων, οι ευρωενωσιακές κατευθύνσεις, ο ρόλος των δυνάμεων καταστολής και των δικαστηρίων, η παρέμβαση της εργοδοσίας που αξιοποιεί όλα τα παραπάνω και κάθε άλλο τρόπο που εφευρίσκει για να βάζει "στο γύψο" τις εργατικές διεκδικήσεις.
Στη συζήτηση συνέβαλαν με τις παρεμβάσεις τους νομικοί που ανέδειξαν πλευρές του ρόλου της Δικαιοσύνης στο σημερινό σύστημα αλλά και τη σταδιακή επιδείνωση του νομοθετικού πλαισίου όσον αφορά τα δικαιώματα των εργαζομένων, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην ΕΕ.
Το λόγο στην εκδήλωση πήραν ο Γιώργος Μελισάρης, δικηγόρος - εργατολόγος (δείτε εδώ), ο Γιάννης Τζαβάρας, πρόεδρος Συνδικάτου Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών Εύβοιας - Βοιωτίας (δείτε εδώ), η Σόνια Μελανεφίδου, μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (δείτε εδώ), ο Γιάννης Φραγγίδης, πρόεδρος ΠΟΕΕΠ (δείτε εδώ), ο Νίκος Παπαγεωργίου, μέλος της Διοίκησης της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Επισιτισμού Τουρισμού (ΠΟΕΕΥΤΕ) (δείτε εδώ), ο Θοδωρής Βαριδάκης, πρόεδρος Συλλόγου σπουδαστών δημοσίων ΙΕΚ Θεσσαλονίκης (δείτε εδώ) και ο Νίκος Νατζμέ, πρόεδρος Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Θεσσαλονίκης (δείτε εδώ).
Η εισηγητική ομιλία του Αλ. Περάκη
Στην εισηγητική του ομιλία ο Αλέκος Περάκης, πρόεδρος του ΣΕΤΗΠ και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ ανάφερε τα εξής:
«Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι αντιλαϊκά μέτρα και καταστολή πάνε χέρι - χέρι. Στους χώρους δουλειάς εφαρμόζονται με μεγαλύτερη ένταση όλα τα μέτρα των δύο προηγούμενων μνημονίων. Το τσάκισμα των ΣΣΕ, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, ο διαχωρισμός νέων και παλιών εργαζόμενων. Η σημερινή συγκυβέρνηση ήρθε να προσθέσει τα μέτρα του τρίτου μνημονίου. Προχώρησε στο τσάκισμα της κοινωνικής ασφάλισης, πήρε μέτρα για την επαναφορά της ανταπεργίας, την απελευθέρωση των απολύσεων. Μία, όμως, από τις σημαντικότερες εργολαβίες που έχει αναλάβει για λογαριασμό του κεφαλαίου, που είναι και χρόνια επιδίωξη, είναι η προσπάθεια να επικρατήσει σιγή νεκροταφείου μέσα στους χώρους δουλειάς. Να χτυπήσει το δικαίωμα στη απεργία, την οργανωτική δομή του κινήματος, τον τρόπο με τον οποίο θα οργανώνονται οι εργάτες, δηλαδή ότι με μακρόχρονους αγώνες είχε κατακτήσει η εργατική τάξη, υποχρεώνοντας το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους να νομοθετήσουν, τα προηγούμενα χρόνια.
Η διαρκώς αυξανόμενη ένταση με την οποία προσπαθούν να χτυπήσουν την οργάνωση των εργαζομένων και τη συνδικαλιστική δράση, μέσα στο χώρο δουλειάς, οι κεφαλαιοκράτες, δείχνει ότι τα συμφέροντα είναι τελείως διαφορετικά με αυτά των εργαζομένων. Τα παραμύθια περί δίκαιης ανάπτυξης πάνε περίπατο εκεί που το κεφάλαιο αισθάνεται απειλή για την κερδοφορία του και η τρομοκρατία τσακίζει κόκαλα. Εκατοντάδες είναι οι απολύσεις πρωτοπόρων συναδέλφων, που μετράμε καθημερινά στους χώρους δουλειάς, εργαζόμενων ακόμα και εκλεγμένων μελών διοικητικών συμβουλίων, που υποτίθεται ότι "προστατεύονται" από τη σημερινή νομοθεσία, που αφού χάσουν την δουλειά τους πρέπει να προσφύγουν δικαστικά, με όσα έξοδα συνεπάγεται η προσφυγή.
Η απεργία που είναι μια από της σημαντικότερες μορφές διεκδίκησης της εργατικής τάξης, πρώτα διαμορφώθηκε σαν μία πραγματικότητα της ταξικής πάλης, χωρίς να γνωρίζει καμία νομιμοποίηση. Από την άποψη αυτή, αντιμετωπίσθηκε εξαρχής από τους κεφαλαιοκράτες, το κράτος τους και το αστικό δίκαιο σαν παράνομη πράξη, που αντιμετωπίζεται με βίαιο και πολλές φορές δολοφονικό τρόπο από τις δυνάμεις καταστολής του αστικού κράτους και τους ιδιωτικούς στρατούς της εργοδοσίας. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα από την ιστορία του εργατικού κινήματος, π.χ. στις ΗΠΑ, στη τσαρική Ρωσία, στην Αγγλία, αλλά και στην Ελλάδα που κατοχυρώθηκε συνταγματικά μόλις το 1975.
Μετρώντας, από τη μεταπολίτευση και μετά, που υποτίθεται ότι νομιμοποιήθηκε, πάνω από το 90% των δικαστικών αποφάσεων που κρίνουν απεργιακές κινητοποιήσεις, τις κηρύσσουν παράνομες ή/και καταχρηστικές και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να απαγορεύεται να πραγματοποιηθούν ξανά με τα ίδια αιτήματα. Η επιχειρηματολογία που σταθερά πλέον επαναλαμβάνεται στις αποφάσεις αυτές, είναι ότι η απεργία προξενεί "υπέρμετρη βλάβη στον εργοδότη" ή "θίγει το κοινωνικό σύνολο". Η ταξική δικαιοσύνη αξιοποιώντας τα εμπόδια και τους περιορισμούς που βάζει η υπάρχουσα νομοθεσία, έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση. Στην πρόσφατη ιστορία της χώρας μας, σταθμό και παρακαταθήκη αποτελεί και η 7μηνη ηρωική απεργία των Χαλυβουργών, που όλοι θυμόμαστε πως χτύπησαν με λύσσα. Το κεφάλαιο χρησιμοποίησε κάθε τρόπο. Μια κυβέρνηση με "αριστερή" νομιμοποίηση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) το κατασταλτικό μηχανισμό των ΜΑΤ, τις ποινικές διώξεις και την δικαστική καταδίκη των απεργών Χαλυβουργών.
Την ίδια στιγμή έχει στηθεί ολόκληρη βιομηχανία από μηνύσεις και διώξεις ενάντια στους εκπροσώπους του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και οι αποφάσεις κρίνουν ένοχους τους εργαζόμενους που μπαίνουν μπροστά για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα των εργατών. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της ζώνης που το κεφάλαιο με την συνδρομή της δικαιοσύνης και των μαντρόσκυλών τους, τους χρυσαυγίτες προσπάθησαν να ξηλώσουν το συνδικάτο μετάλλου. Οι δεκάδες μηνύσεις που έχουν γίνει από τους ξενοδόχους στον πρόεδρο του ΕΚΖ γιατί τους χαλάει την μόστρα του τουρισμού που κάθε χρόνο σπάει τα ρεκόρ αφίξεων, κερδών και ταυτόχρονα της απληρωσιάς, των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της δουλειάς χωρίς δικαιώματα. Ακόμα και η πρόσφατη καταδίκη του πρώην προέδρου του συλλόγου εργαζομένων του δήμου Θεσσαλονίκης, ύστερα από μήνυση του δημάρχου Μπουτάρη. Μάλιστα έχω και ένα προσωπικό παράδειγμα, όπως και όλοι οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Μου είχαν απαγορέψει να πλησιάζω ένα δουλεμπορικό στα 100 μέτρα!
Οι εργοδότες κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να υποτάξουν το εργατικό κίνημα. Έχουν τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο, που συμβάλει στο να εφαρμοστούν όλα τα αντεργατικά μέτρα και να νομιμοποιηθούν στη συνείδηση των εργαζομένων, να παλεύουν οι εργαζόμενοι για τους στόχους που θα βάζει κάθε φορά το κεφάλαιο. Αυτές οι δυνάμεις έχουν σημαντικότατη ευθύνη για τα εκφυλιστικά φαινόμενα που παρουσιάζονται σήμερα στο κίνημα και πάνω στα οποία πατάει και θα πατήσει η προπαγάνδα της κυβέρνησης και των μονοπωλίων για τις αντιδραστικές αλλαγές που έχει υπογράψει στο τρίτο μνημόνιο και ετοιμάζεται να φέρει. Μαζί δουλεύουν το ιδεολόγημα της "αναποτελεσματικότητας" του αγώνα, συμβάλουν και θα συμβάλουν στην προσπάθεια της αλλαγής της οργανωτικής δομής του κινήματος στα πρότυπα αντίστοιχων δομών σε κράτη της Κεντρικής Ευρώπης- με πολλές κεντρικές κλαδικές συνομοσπονδίες πανεθνικού επιπέδου, οι οποίες θα έχουν επιμέρους συνδικαλιστικά τμήματα (εργασιακά συμβούλια) στους εργασιακούς χώρους. Αυτό σημαίνει χτύπημα των πρωτοβάθμιων σωματείων -κλαδικών κι επιχειρησιακών- στους χώρους δουλειάς. Πρόκειται για κατεύθυνση που απομακρύνει και τυπικά τους εργαζόμενους από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, δημιουργώντας δομές "από τα πάνω" που θα παίρνουν αποφάσεις πέρα και μακριά από τους εργαζόμενους.
Όταν βέβαια ο συσχετισμός που υπάρχει δεν είναι ελεγχόμενος από την εργοδοσία και δεν μπορούν να βάλουν στο χέρι σωματεία επιχειρησιακά, κλαδικά, ομοσπονδίες γιατί αυτά συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και διεκδικούν με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων, προσπαθούν να απαγορεύσουν ακόμα και την ενημέρωση του σωματείου προς τους εργαζόμενους, την είσοδο, το μοίρασμα υλικού, τις συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς. Βάζουν και τώρα εμπόδια, παρόλο που νομικά είναι “κατοχυρωμένο”. Λένε στο “διάλειμμα” και “όσοι μπορούν”, “όχι στην παραγωγή”, στο προαύλιο, με παρουσία των διευθυντών, ώστε να μη μιλάει κανένας. Εκατοντάδες είναι οι καταγγελίες στις επιθεωρήσεις εργασίας για αυτό το ζήτημα στις συζητήσεις των οποίων, οι επιθεωρήσεις, κατ’ εντολήν και των προηγούμενων υπουργών Εργασίας και της σημερινής υπουργού, αρνείται να πάρει θέση. Φυσικά τα ταξικά συνδικάτα, επιχειρησιακά και κλαδικά, δεν κάνουμε ούτε θα κάνουμε βήμα πίσω από το κεκτημένο δικαίωμα της εργατικής τάξης να συζητά μέσα στους χώρους δουλειάς, να οργανώνεται, να συμμετέχει στις διαδικασίες και στις αποφάσεις των σωματείων, στην καθημερινή διεκδίκηση για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων μας. Όπως επίσης νομικά κατοχυρώθηκε η "προστασία" γιατί το κίνημα έχει επιβάλλει και κερδίσει (κάτω από τα αιτήματά του) τα 21 πρώτα μέλη που θα υπογράψουν για την ίδρυση του Σωματείου να μην μπορούν να διωχθούν από την εργοδοσία. Σήμερα εφαρμόζεται; Ακόμα και όταν πληρούν τις απόλυτα τυπικές προϋποθέσεις που προβλέπει ο νόμος, δεν είναι λίγες οι φορές που οι εργοδότες ξήλωσαν ολόκληρα σωματεία σε μια νύχτα προκειμένου να μη σηκώσουν οι εργαζόμενοι κεφάλι. Υποτίθεται ότι η εργοδοσία απαγορεύεται να παρεμβαίνει στις διαδικασίες των σωματείων, στο να υπαγορεύει, να αποτρέπει ή να προτρέπει τους εργαζόμενους σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με την οργάνωσή τους στα συνδικάτα. Μόλις σε προχθεσινό δημοσίευμα του Τύπου διαβάζουμε: "Υπεύθυνες δηλώσεις" με τις οποίες δηλώνουν ότι δεν επιθυμούν να είναι μέλη του επιχειρησιακού σωματείου ζητά η εργοδοσία από τους εργαζόμενους στο ξενοδοχείο της Ρόδου "Mira Mare Wonderland". Προκειμένου να... πιστοποιηθεί το "γνήσιο της υπογραφής" μάλιστα, οι εργαζόμενοι κατευθύνονται από τα στελέχη της επιχείρησης στο ΚΕΠ αλλά και στο αστυνομικό τμήμα! Την παραπάνω αδιανόητη πρακτική, ενταγμένη στην προσπάθεια να αποδυναμωθεί με κάθε μέσο η οργάνωση των εργαζομένων, καταγγέλλει το Σωματείο Εργαζομένων στο ξενοδοχείο". Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε καταγγείλει ότι με την πρόσληψή τους οι εργαζόμενοι υποχρεούνται να υπογράψουν ότι δεν είναι μέλη ή ότι δεν συμμετέχουν σε κανένα σωματείο.
Η ίδια η εργοδοσία που χρησιμοποιεί σαν εργαλείο τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, δημιουργεί εκφυλιστικά φαινόμενα ώστε να τα χρησιμοποιήσει μετά σαν προπαγάνδα για να δικαιολογήσει τις απαιτήσεις για άρση της προστασίας, περικοπή των συνδικαλιστικών αδειών, περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης μέχρι σε αυτό το σημείο που ζητά δηλώσεις μετανοίας από τους εργαζόμενους για την συμμετοχή τους ή όχι σε ένα σωματείο. Γνήσιος συμπαραστάτης των συμφερόντων του κεφαλαίου, των μεγάλων μονοπωλίων είναι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που αυτή την περίοδο έρχεται ουσιαστικά να υλοποιήσει αυτές τις απαιτήσεις του κεφαλαίου.
Είναι φανερή η προσπάθεια που έκανε τις προηγούμενες εβδομάδες αυτή η κυβέρνηση να βαφτίσει για μια ακόμα φορά το κρέας ψάρι. Η υπουργός Εργασίας προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια της εργατικής τάξης και του λαού συνολικά, μιλώντας για την επιστροφή στην "κανονικότητα" που θα περιλαμβάνει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν ψηφιστεί μέχρι σήμερα και επιπλέον τα νέα μέτρα που ετοιμάζει μπροστά στην τρίτη αξιολόγηση. Ετοιμάζονται, λοιπόν, εντείνοντας την καταστολή, να βάλουν καινούρια εμπόδια στην απεργία, στην συνδικαλιστική δράση, στην οργάνωση των εργαζομένων, στην ακόμα μεγαλύτερη αναλυτική καταγραφή και παρακολούθηση των πρωτοπόρων εργαζομένων με ηλεκτρονικό μητρώο από το αστικό κράτος, τον οικονομικό στραγγαλισμό των σωματείων για να μην μπορούν να αναπτύξουν δράση.
Σε μια περίοδο που το κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση, δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην παρεμπόδιση της απεργίας. Ξέρουν, ότι οι εργαζόμενοι θα αντιδράσουν, δε θα είναι για πάντα στο φόβο. Οι καπιταλιστές εργοδότες βλέπουν μπροστά, θέλουν να έχουν πλήρως τα χέρια τους λυμένα στην εκμετάλλευση και να βάλουν μεγάλα εμπόδια στην οργάνωση κι ανάπτυξη αγώνων στους χώρους δουλειάς. Βέβαια, υπήρχε κι ένας παλιός υπουργός Εργασίας της ΝΔ που ήθελε με νόμο να “καταργήσει την ταξική πάλη”. Όταν το πάρουν απόφαση οι εργαζόμενοι, τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ΠΑΜΕ δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι. Ότι είμαστε εδώ και θα συνεχίσουμε μέχρι να γίνει "Νόμος το δίκιο του εργάτη". Θα συνεχίσουμε με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα την προσπάθεια για την ανασύνταξη του κινήματος σε αυτή την κατεύθυνση. Αυτό είναι που φοβούνται. Ένα κίνημα μαζικό και ατσαλωμένο από την καθημερινή πάλη μέσα στους χώρους δουλειάς, με σωματεία ζωντανά που θα συμμετέχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, για την υπεράσπιση και την διεύρυνση των δικαιωμάτων με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες μας που δεν χωρούν στην ανάπτυξη τους.
Καλούμε την εργατική τάξη να δώσει την πρώτη απάντηση με την συμμετοχή στο αυριανό συλλαλητήριο και από Δευτέρα μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς να προετοιμάσουμε τον αγώνα απέναντι στα νέα αντιλαϊκό γύρω επίθεση που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Κάθε σωματείο επιχειρησιακό ή κλαδικό να πάρει απόφαση και να προετοιμάσει τους εργαζόμενους για Γενική Απεργία σε όταν η κυβέρνηση φέρει το νέο νόμο για τον περιορισμό των εργατικών συνδικαλιστικών ελευθεριών».
«Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι αντιλαϊκά μέτρα και καταστολή πάνε χέρι - χέρι. Στους χώρους δουλειάς εφαρμόζονται με μεγαλύτερη ένταση όλα τα μέτρα των δύο προηγούμενων μνημονίων. Το τσάκισμα των ΣΣΕ, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, ο διαχωρισμός νέων και παλιών εργαζόμενων. Η σημερινή συγκυβέρνηση ήρθε να προσθέσει τα μέτρα του τρίτου μνημονίου. Προχώρησε στο τσάκισμα της κοινωνικής ασφάλισης, πήρε μέτρα για την επαναφορά της ανταπεργίας, την απελευθέρωση των απολύσεων. Μία, όμως, από τις σημαντικότερες εργολαβίες που έχει αναλάβει για λογαριασμό του κεφαλαίου, που είναι και χρόνια επιδίωξη, είναι η προσπάθεια να επικρατήσει σιγή νεκροταφείου μέσα στους χώρους δουλειάς. Να χτυπήσει το δικαίωμα στη απεργία, την οργανωτική δομή του κινήματος, τον τρόπο με τον οποίο θα οργανώνονται οι εργάτες, δηλαδή ότι με μακρόχρονους αγώνες είχε κατακτήσει η εργατική τάξη, υποχρεώνοντας το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους να νομοθετήσουν, τα προηγούμενα χρόνια.
Η διαρκώς αυξανόμενη ένταση με την οποία προσπαθούν να χτυπήσουν την οργάνωση των εργαζομένων και τη συνδικαλιστική δράση, μέσα στο χώρο δουλειάς, οι κεφαλαιοκράτες, δείχνει ότι τα συμφέροντα είναι τελείως διαφορετικά με αυτά των εργαζομένων. Τα παραμύθια περί δίκαιης ανάπτυξης πάνε περίπατο εκεί που το κεφάλαιο αισθάνεται απειλή για την κερδοφορία του και η τρομοκρατία τσακίζει κόκαλα. Εκατοντάδες είναι οι απολύσεις πρωτοπόρων συναδέλφων, που μετράμε καθημερινά στους χώρους δουλειάς, εργαζόμενων ακόμα και εκλεγμένων μελών διοικητικών συμβουλίων, που υποτίθεται ότι "προστατεύονται" από τη σημερινή νομοθεσία, που αφού χάσουν την δουλειά τους πρέπει να προσφύγουν δικαστικά, με όσα έξοδα συνεπάγεται η προσφυγή.
Η απεργία που είναι μια από της σημαντικότερες μορφές διεκδίκησης της εργατικής τάξης, πρώτα διαμορφώθηκε σαν μία πραγματικότητα της ταξικής πάλης, χωρίς να γνωρίζει καμία νομιμοποίηση. Από την άποψη αυτή, αντιμετωπίσθηκε εξαρχής από τους κεφαλαιοκράτες, το κράτος τους και το αστικό δίκαιο σαν παράνομη πράξη, που αντιμετωπίζεται με βίαιο και πολλές φορές δολοφονικό τρόπο από τις δυνάμεις καταστολής του αστικού κράτους και τους ιδιωτικούς στρατούς της εργοδοσίας. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα από την ιστορία του εργατικού κινήματος, π.χ. στις ΗΠΑ, στη τσαρική Ρωσία, στην Αγγλία, αλλά και στην Ελλάδα που κατοχυρώθηκε συνταγματικά μόλις το 1975.
Μετρώντας, από τη μεταπολίτευση και μετά, που υποτίθεται ότι νομιμοποιήθηκε, πάνω από το 90% των δικαστικών αποφάσεων που κρίνουν απεργιακές κινητοποιήσεις, τις κηρύσσουν παράνομες ή/και καταχρηστικές και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να απαγορεύεται να πραγματοποιηθούν ξανά με τα ίδια αιτήματα. Η επιχειρηματολογία που σταθερά πλέον επαναλαμβάνεται στις αποφάσεις αυτές, είναι ότι η απεργία προξενεί "υπέρμετρη βλάβη στον εργοδότη" ή "θίγει το κοινωνικό σύνολο". Η ταξική δικαιοσύνη αξιοποιώντας τα εμπόδια και τους περιορισμούς που βάζει η υπάρχουσα νομοθεσία, έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση. Στην πρόσφατη ιστορία της χώρας μας, σταθμό και παρακαταθήκη αποτελεί και η 7μηνη ηρωική απεργία των Χαλυβουργών, που όλοι θυμόμαστε πως χτύπησαν με λύσσα. Το κεφάλαιο χρησιμοποίησε κάθε τρόπο. Μια κυβέρνηση με "αριστερή" νομιμοποίηση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) το κατασταλτικό μηχανισμό των ΜΑΤ, τις ποινικές διώξεις και την δικαστική καταδίκη των απεργών Χαλυβουργών.
Την ίδια στιγμή έχει στηθεί ολόκληρη βιομηχανία από μηνύσεις και διώξεις ενάντια στους εκπροσώπους του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και οι αποφάσεις κρίνουν ένοχους τους εργαζόμενους που μπαίνουν μπροστά για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα των εργατών. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της ζώνης που το κεφάλαιο με την συνδρομή της δικαιοσύνης και των μαντρόσκυλών τους, τους χρυσαυγίτες προσπάθησαν να ξηλώσουν το συνδικάτο μετάλλου. Οι δεκάδες μηνύσεις που έχουν γίνει από τους ξενοδόχους στον πρόεδρο του ΕΚΖ γιατί τους χαλάει την μόστρα του τουρισμού που κάθε χρόνο σπάει τα ρεκόρ αφίξεων, κερδών και ταυτόχρονα της απληρωσιάς, των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της δουλειάς χωρίς δικαιώματα. Ακόμα και η πρόσφατη καταδίκη του πρώην προέδρου του συλλόγου εργαζομένων του δήμου Θεσσαλονίκης, ύστερα από μήνυση του δημάρχου Μπουτάρη. Μάλιστα έχω και ένα προσωπικό παράδειγμα, όπως και όλοι οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Μου είχαν απαγορέψει να πλησιάζω ένα δουλεμπορικό στα 100 μέτρα!
Οι εργοδότες κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να υποτάξουν το εργατικό κίνημα. Έχουν τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο, που συμβάλει στο να εφαρμοστούν όλα τα αντεργατικά μέτρα και να νομιμοποιηθούν στη συνείδηση των εργαζομένων, να παλεύουν οι εργαζόμενοι για τους στόχους που θα βάζει κάθε φορά το κεφάλαιο. Αυτές οι δυνάμεις έχουν σημαντικότατη ευθύνη για τα εκφυλιστικά φαινόμενα που παρουσιάζονται σήμερα στο κίνημα και πάνω στα οποία πατάει και θα πατήσει η προπαγάνδα της κυβέρνησης και των μονοπωλίων για τις αντιδραστικές αλλαγές που έχει υπογράψει στο τρίτο μνημόνιο και ετοιμάζεται να φέρει. Μαζί δουλεύουν το ιδεολόγημα της "αναποτελεσματικότητας" του αγώνα, συμβάλουν και θα συμβάλουν στην προσπάθεια της αλλαγής της οργανωτικής δομής του κινήματος στα πρότυπα αντίστοιχων δομών σε κράτη της Κεντρικής Ευρώπης- με πολλές κεντρικές κλαδικές συνομοσπονδίες πανεθνικού επιπέδου, οι οποίες θα έχουν επιμέρους συνδικαλιστικά τμήματα (εργασιακά συμβούλια) στους εργασιακούς χώρους. Αυτό σημαίνει χτύπημα των πρωτοβάθμιων σωματείων -κλαδικών κι επιχειρησιακών- στους χώρους δουλειάς. Πρόκειται για κατεύθυνση που απομακρύνει και τυπικά τους εργαζόμενους από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, δημιουργώντας δομές "από τα πάνω" που θα παίρνουν αποφάσεις πέρα και μακριά από τους εργαζόμενους.
Όταν βέβαια ο συσχετισμός που υπάρχει δεν είναι ελεγχόμενος από την εργοδοσία και δεν μπορούν να βάλουν στο χέρι σωματεία επιχειρησιακά, κλαδικά, ομοσπονδίες γιατί αυτά συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και διεκδικούν με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων, προσπαθούν να απαγορεύσουν ακόμα και την ενημέρωση του σωματείου προς τους εργαζόμενους, την είσοδο, το μοίρασμα υλικού, τις συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς. Βάζουν και τώρα εμπόδια, παρόλο που νομικά είναι “κατοχυρωμένο”. Λένε στο “διάλειμμα” και “όσοι μπορούν”, “όχι στην παραγωγή”, στο προαύλιο, με παρουσία των διευθυντών, ώστε να μη μιλάει κανένας. Εκατοντάδες είναι οι καταγγελίες στις επιθεωρήσεις εργασίας για αυτό το ζήτημα στις συζητήσεις των οποίων, οι επιθεωρήσεις, κατ’ εντολήν και των προηγούμενων υπουργών Εργασίας και της σημερινής υπουργού, αρνείται να πάρει θέση. Φυσικά τα ταξικά συνδικάτα, επιχειρησιακά και κλαδικά, δεν κάνουμε ούτε θα κάνουμε βήμα πίσω από το κεκτημένο δικαίωμα της εργατικής τάξης να συζητά μέσα στους χώρους δουλειάς, να οργανώνεται, να συμμετέχει στις διαδικασίες και στις αποφάσεις των σωματείων, στην καθημερινή διεκδίκηση για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων μας. Όπως επίσης νομικά κατοχυρώθηκε η "προστασία" γιατί το κίνημα έχει επιβάλλει και κερδίσει (κάτω από τα αιτήματά του) τα 21 πρώτα μέλη που θα υπογράψουν για την ίδρυση του Σωματείου να μην μπορούν να διωχθούν από την εργοδοσία. Σήμερα εφαρμόζεται; Ακόμα και όταν πληρούν τις απόλυτα τυπικές προϋποθέσεις που προβλέπει ο νόμος, δεν είναι λίγες οι φορές που οι εργοδότες ξήλωσαν ολόκληρα σωματεία σε μια νύχτα προκειμένου να μη σηκώσουν οι εργαζόμενοι κεφάλι. Υποτίθεται ότι η εργοδοσία απαγορεύεται να παρεμβαίνει στις διαδικασίες των σωματείων, στο να υπαγορεύει, να αποτρέπει ή να προτρέπει τους εργαζόμενους σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με την οργάνωσή τους στα συνδικάτα. Μόλις σε προχθεσινό δημοσίευμα του Τύπου διαβάζουμε: "Υπεύθυνες δηλώσεις" με τις οποίες δηλώνουν ότι δεν επιθυμούν να είναι μέλη του επιχειρησιακού σωματείου ζητά η εργοδοσία από τους εργαζόμενους στο ξενοδοχείο της Ρόδου "Mira Mare Wonderland". Προκειμένου να... πιστοποιηθεί το "γνήσιο της υπογραφής" μάλιστα, οι εργαζόμενοι κατευθύνονται από τα στελέχη της επιχείρησης στο ΚΕΠ αλλά και στο αστυνομικό τμήμα! Την παραπάνω αδιανόητη πρακτική, ενταγμένη στην προσπάθεια να αποδυναμωθεί με κάθε μέσο η οργάνωση των εργαζομένων, καταγγέλλει το Σωματείο Εργαζομένων στο ξενοδοχείο". Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε καταγγείλει ότι με την πρόσληψή τους οι εργαζόμενοι υποχρεούνται να υπογράψουν ότι δεν είναι μέλη ή ότι δεν συμμετέχουν σε κανένα σωματείο.
Η ίδια η εργοδοσία που χρησιμοποιεί σαν εργαλείο τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, δημιουργεί εκφυλιστικά φαινόμενα ώστε να τα χρησιμοποιήσει μετά σαν προπαγάνδα για να δικαιολογήσει τις απαιτήσεις για άρση της προστασίας, περικοπή των συνδικαλιστικών αδειών, περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης μέχρι σε αυτό το σημείο που ζητά δηλώσεις μετανοίας από τους εργαζόμενους για την συμμετοχή τους ή όχι σε ένα σωματείο. Γνήσιος συμπαραστάτης των συμφερόντων του κεφαλαίου, των μεγάλων μονοπωλίων είναι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που αυτή την περίοδο έρχεται ουσιαστικά να υλοποιήσει αυτές τις απαιτήσεις του κεφαλαίου.
Είναι φανερή η προσπάθεια που έκανε τις προηγούμενες εβδομάδες αυτή η κυβέρνηση να βαφτίσει για μια ακόμα φορά το κρέας ψάρι. Η υπουργός Εργασίας προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια της εργατικής τάξης και του λαού συνολικά, μιλώντας για την επιστροφή στην "κανονικότητα" που θα περιλαμβάνει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν ψηφιστεί μέχρι σήμερα και επιπλέον τα νέα μέτρα που ετοιμάζει μπροστά στην τρίτη αξιολόγηση. Ετοιμάζονται, λοιπόν, εντείνοντας την καταστολή, να βάλουν καινούρια εμπόδια στην απεργία, στην συνδικαλιστική δράση, στην οργάνωση των εργαζομένων, στην ακόμα μεγαλύτερη αναλυτική καταγραφή και παρακολούθηση των πρωτοπόρων εργαζομένων με ηλεκτρονικό μητρώο από το αστικό κράτος, τον οικονομικό στραγγαλισμό των σωματείων για να μην μπορούν να αναπτύξουν δράση.
Σε μια περίοδο που το κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση, δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην παρεμπόδιση της απεργίας. Ξέρουν, ότι οι εργαζόμενοι θα αντιδράσουν, δε θα είναι για πάντα στο φόβο. Οι καπιταλιστές εργοδότες βλέπουν μπροστά, θέλουν να έχουν πλήρως τα χέρια τους λυμένα στην εκμετάλλευση και να βάλουν μεγάλα εμπόδια στην οργάνωση κι ανάπτυξη αγώνων στους χώρους δουλειάς. Βέβαια, υπήρχε κι ένας παλιός υπουργός Εργασίας της ΝΔ που ήθελε με νόμο να “καταργήσει την ταξική πάλη”. Όταν το πάρουν απόφαση οι εργαζόμενοι, τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ΠΑΜΕ δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι. Ότι είμαστε εδώ και θα συνεχίσουμε μέχρι να γίνει "Νόμος το δίκιο του εργάτη". Θα συνεχίσουμε με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα την προσπάθεια για την ανασύνταξη του κινήματος σε αυτή την κατεύθυνση. Αυτό είναι που φοβούνται. Ένα κίνημα μαζικό και ατσαλωμένο από την καθημερινή πάλη μέσα στους χώρους δουλειάς, με σωματεία ζωντανά που θα συμμετέχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, για την υπεράσπιση και την διεύρυνση των δικαιωμάτων με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες μας που δεν χωρούν στην ανάπτυξη τους.
Καλούμε την εργατική τάξη να δώσει την πρώτη απάντηση με την συμμετοχή στο αυριανό συλλαλητήριο και από Δευτέρα μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς να προετοιμάσουμε τον αγώνα απέναντι στα νέα αντιλαϊκό γύρω επίθεση που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Κάθε σωματείο επιχειρησιακό ή κλαδικό να πάρει απόφαση και να προετοιμάσει τους εργαζόμενους για Γενική Απεργία σε όταν η κυβέρνηση φέρει το νέο νόμο για τον περιορισμό των εργατικών συνδικαλιστικών ελευθεριών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου